Istambul'u dinliyorum. Escoito Estambul

Hai tempo que este verso ronda pola miña cabeza e agora acabo de descubrir a súa procedencia. Pertence a un fermoso poema do poeta turco Orhan Veli Kanik (1914-1950), que me atrevo a traducir da versión orixinal coa axuda de outras traduccións ao inglés e ao francés.

Escoito Estambul cos ollos fechados.

Ó primeiro sopra unha brisa lene
e, paseniño, abanéanse
as follas das árbores .
De lonxe, de moi lonxe
soan as campaíñas dos augadores.
Escoito Estambul cos ollos fechados.

Escoito Estambul cos ollos fechados.
De golpe pasan paxaros
voando en bandadas e chiando.
Arrastran as redes para pescar.
Unha muller batuxa cos pés na auga.
Escoito Estambul cos ollos fechados.

Escoito Estambul cos ollos fechados.
O Gran Bazar está moi fresco
e hai moito barullo no Mercado.
Os adros das mesquitas están cheos de pichóns.
Dos peiraos chega o repenique dos martelos
e o vento da fermosa primavera arrecende a suor.
Escoito Estambul cos ollos fechados.

Escoito Estambul cos ollos fechados.
Estou mareado e con dor de cabeza pola esmorga de onte.
Unha mansión á beira do mar con embarcadoiros estragados
durme na calma do vento do sur.
Escoito Estambul cos ollos fechados.

Escoito Estambul cos ollos fechados.
Unha rapaza fermosa pasa pola rúa.
Palabras de catro letras, asubíos, cantigas, comentarios soeces.
Algo cae da súa man ao chan.
É unha rosa.
Escoito Estambul cos ollos fechados.

Escoito Estambul cos ollos fechados.
Un paxaro revoa arredor da túa saia.
Hai calor na túa fronte? Ou non? Eu seino.
Están húmidos os teus beizos? Ou non? Eu seino.
A lúa de prata sae por detrás dos piñeiros,
podo sentilo nos latexos do teu corazón.
Escoito Estambul.